سهم تقصیر شما چقدر است؟

به گزارش گروه وب گردی خبرگزاری صدا و سیما، سهم تقصیر شما چقدر است؟ پاسخ هر انسان به این سوال سرنوشت او را رقم می‌زند
در یک دعوای خانوادگی، چند درصد زن مقصر است و چند درصد مرد؟ در یک شکست تحصیلی، دانشجوی در آستانه اخراج چقدر مقصر است؟ در یک دعوای خانوادگی، چند درصد زن مقصر است و چند درصد مرد؟ در یک شکست تحصیلی، دانشجوی در آستانه اخراج چقدر مقصر است؟

جواب‌های فرضی:
- زن و مرد ۵۰ - ۵۰ مقصرند/ شاید زن کوتاهی کرده/ شاید مرد مقصر اصلی باشد، چه می‌دانیم ماجرایشان چیست؟ / نمی‌دانیم سهم تقصیر دانشجو و دانشگاه و شرایط او چقدر است، ولی می‌توان برای هر بخش درصدی از تقصیر را متصور بود/ هر کدام از والدین و فرزند سهمی در این وضعیت نابهنجار دارند ... و ده‌ها جواب مشابه دیگر.
راستش برای پاسخ دادن به این سوالات نیازی به خواندن پرونده آن زن و شوهر و آن دانشجو و آن والدین و فرزندشان نیست: همه آن‌ها صد در صد مسوول اند.

فرقی نمی‌کند کدام یک از کاراکتر‌های مثال‌های فوق هستیم یا شخصیت، داستان و قصه دیگری داریم؛ مهم این است که یاد بگیریم دیگران را رها کنیم و فقط درباره خودمان حکم صادر کنیم، فقط و فقط خودمان.
حکم مان هم فقط باید یک چیز باشد، بی شرح و تفسیر و بی تبصره: " من مسوول صد در صدی همه وقایع زندگی ام هستم. "
این حکم، راز مهم آدم‌های موفق دنیا در همه تاریخ است.
در هر مشکلی، به اندازه آدم‌های درگیر آن، سهم صد در صدی تقصیر وجود دارد.

هیچ کدام از ما تا زمانی که مسوولیت صد در صدی زندگی مان را بر عهده نگیریم، بزرگ نخواهیم شد. تقسیم مسوولیت در یک دعوا بین دو طرف (۳۰-۷۰ / ۵۰ - ۵۰ یا هر نسبت دیگر) فقط یک راهکار بشری (و بعضاً قضایی) است برای فیصله دادن به اختلافات و به قول حقوقدانان برای "فصل خصومت".

اما اگر از این نسبی گرایی مصلحت آمیز فاصله بگیریم و صرفاً خودمان باشیم، درمی یابیم که تنها مسوول زندگی خودمان، خودمان هستیم؛ این ماییم که طرز فکر و روش زندگی مان را برمی گزینیم، لحظه به لحظه و ریز و درشت در حال انتخاب هستیم، ورودی‌های ذهن و شکم مان را تعریف می‌کنیم و ....
بهانه نگیریم و با چند مثال عهده خودمان را از مسوولیت خالی نکنیم، مثال‌هایی مثل این که اگر یکهو ماشینی وارد پیاده رو شد و مرا زیر گرفت باز هم صد در صد مسوولیت با من است؟
با این قبیل مثال‌هایی که نقش "راه در رو" را بازی می‌کنند، خودمان را فریب ندهیم؛ داریم درباره کلیت زندگی و یک مساله واضح و البته مغفول صحبت می‌کنیم: هر کدام از ما مسوول صد درصدی زندگی مان هستیم.

"دارن هاردی"، نویسنده کتاب "اثر مرکب" می‌گوید: زمانی بالغ می‌شوید که بتوانید مسوولیت صد در صدی زندگی تان را بر عهده بگیرید.

کسانی که دنبال انداختن تقصیر‌ها بر گردن این و آن هستند عمرشان را صرف یک چیز خواهند کرد: "دنبال مقصر گشتن برای رهایی خود از مسوولیت. "

آن‌ها همواره نقش یک "قربانی" را بازی می‌کنند که در میان انبوهی "مقصر" زندگی می‌کند.
ناکامی، سرنوشت محتوم چنین افرادی است.